سرگذشت دختر نوجوانی که تا یک قدمی مرگ رفت - مجله سرگرمی

به گزارش خبرنگاران، ایران نوشت: حنانه هنوز در سنین نوجوانی بود اما آنچه بر زندگی کوتاهش گذشته می تواند دستمایه نگارش کتابی قطور گردد.

بسته های قرص هنوز توی کیفش بود. آرام و ساکت روی جایگاه نشسته و به سنگفرش اتاق خیره مانده بود. اسمش را که صدا زدند سربلند کرد. وارد اتاق مشاوره پلیس شد اما پیش از آنکه لب به سخن باز کند چشمانش آغاز به باریدن کرد. صدای هق هق حنانه سکوت اتاق را شکست. نمی دانست داستان شوربختی اش را چگونه بازگو کند.

وقتی آرام تر شد، آغاز به صحبت کرد: سن و سالی نداشتم. تازه 11 سالم شده بود که فهمیدم پدرم اعتیاد دارد. همین موضوع همیشه باعث درگیری او با مادرم بود و من هم که کاری نمی توانستم انجام دهم، در کنج اتاق گریه می کردم. این شرایط زندگی هر روزمان بود. تا اینکه پس از چند سال پدرم در اوج خماری تصادف کرد و از بین رفت. من ماندم و مادر و مسائل تمام نشدنی زندگی. مادرم سنی نداشت و پس از چند ماه ازدواج کرد اما چون شوهرش مرا نمی خواست، به ناچار در 14 سالگی به خانه پدربزرگم رفتم. مادربزرگ و پدربزرگم توجه زیادی به من داشتند اما هر کاری هم می کردند به خاطر اختلاف سنی که با هم داشتیم نمی توانستند مرا درک نمایند. مادرم ماه ها حتی سراغی از من نمی گرفت. درست در همان روزهایی که من تنها مانده بودم و بیش از هر زمانی احتیاج به محبت داشتم، سر و کله کیارش پیدا شد. آن روزها کلاس زبان می رفتم و کیارش هر روز سر راهم ظاهر می شد و با چرب زبانی هایش سعی می کرد مرا جذب خودش کند. سماجت هایش باعث شد باور کنم که عاشقم شده و همه تعریف و تمجیدهایش واقعی است اما من به معنای واقعی عاشقش شده و هر روز برای دیدارش بی تاب بودم. کم کم کار به جایی رسید که من از کلاس هایم غیبت کردم و ساعت ها با کیارش در خیابان ها می گشتیم. یک روز گفت می خواهد مرا پیش مادرش ببرد. من هم که همه حرف هایش را باور داشتم، با او همراه شدم. خانه سوت و کوری بود. کیارش گفته بود مادرش بیمار است و در بستر افتاده اما وقتی وارد اتاق شدم هیچ کس آنجا نبود. کیارش پشت سرم وارد اتاق شد و در را بست. احساس خطر نموده بودم اما او به سمتم آمد و ... .

وقتی از خانه کیارش بیرون آمدم دیگر آن آدم سابق نبودم. احساس گناه می کردم. انگار همه، جور دیگری نگاهم می کردند. به خانه رسیدم. بدون کلمه ای حرف به اتاقم رفتم و در حالی که صورتم را روی بالش فشار می دادم ساعت ها به خاطر حماقتم گریه کردم. چند روزی بود که خواب و خوراک نداشتم. خبری هم از کیارش نبود. نه پیامی می داد و نه تماسی. بدتر از آن بی خبری ها، حال جسمانی عجیبم بود. مدام حال تهوع داشتم و از حال می رفتم. معاون مدرسه مان به من شک نموده بود. دست آخر هم مرا کناری کشید و ماجرا را پرسید اما من هم فقط گریه می کردم. خانم مدیر مرا به آزمایشگاه برد. نتیجه آزمایش، جهان را مقابل چشمانم تیره و تار کرد. من در 15 سالگی باردار شده بودم.

از آن روز حتی روی رفتن به مدرسه را هم نداشتم. دلم می خواست بمیرم اما جسارت این کار را هم نداشتم. در همین شرایط نابسامان روحی بودم که کیارش دوباره با من تماس گرفت. وقتی به او ماجرا را گفتم به جای همدردی و چاره جویی آغاز به داد و بیداد و فحاشی کرد و گفت که از من فیلم و عکس دارد و چون می دانست وضع مالی پدربزرگم خوب است، گفت اگر تا 4 روز دیگر 50 میلیون تومان به او ندهم فیلم ها را برای پدربزرگم می فرستد. از همان لحظه بود که دیگر تصمیمم را گرفتم. هیچ راهی جز مرگ برایم نمانده بود. از اتاق بیرون رفتم و کیسه قرص های پدربزرگم را برداشتم. می خواستم همان شب کار را تمام کنم اما حسی در وجودم مانع می شد.

یک روز صبح پدربزرگ وارد اتاقم شد و گفت: دیشب خانمی با من تماس گرفت که با تو کار داشت. هر چه پرسیدم خودش را معرفی نکرد اما از من خواست هر ساعتی که تو بیدار شدی با این شماره تلفن تماس بگیری. گوشی را از دست او گرفتم. دست هایم می لرزید. شماره معاون مدرسه مان بود. اما او بعد از این بدبختی چه کاری می توانست با من داشته باشد؟ هزار فکر به سرم رسید. دو راه بیشتر نداشتم؛ یا باید قرص ها را می خوردم و خلاص می شدم یا با او تماس می گرفتم. دکمه سبز گوشی پدربزرگ را زدم. انگار او منتظر تماسم بود. بعد از یک بوق جواب داد. با صدای لرزان سلام کردم و گفت: نمی توانم نسبت به سرنوشتت بی تفاوت باشم. با آنکه اشتباه بزرگی مرتکب شده ای اما تصمیم گرفتم کمکت کنم. می ترسم کار خطرناکی کنی. من در بخش مشاوره پلیس آشنایی دارم که می تواند کمکت کند. فردا صبح دنبالت می آیم تا به آنجا بروی.

وقتی تلفن را قطع کردم، هم خوشحال بودم، هم ناراحت. هر چند نمی توانم خودم را ببخشم اما می خواهم از این مخمصه خلاص شوم.

نگاه کارشناس

ستوان دوم زهرا کاکایی کارشناس ارشد مرکز مشاوره معاونت اجتماعی پلیس کرمانشاه گفت: قرار دریافت در تنهایی و انزوا باعث می گردد فرد رفتار متفاوتی داشته باشد و کمتر بتواند رفتارهای احساسی اش را کنترل کند. این حالت، نوع خفیف احساس تهی بودن است. خلاء عاطفی و تنهایی، چشم انسان را به روی واقعیت ها می بندد و باعث بروز وابستگی های پوچ می گردد.

italyro.ir: ایتالیا: سفر به سرزمین لئوناردو داوینچی، سفر به رم، ونیز، فلورانس و میلان

sabzevartoday.ir: سبزوار امروز: مجله خبری و تکنولوژی